“ Crkva bi sad da se bori protiv pesimizma u narodu, a i sama je djelimično odgovorna za nezadovoljstvo i očaj. Narod nije slijep, vidi lakomost i gramzivost sveštenika, njihova velelepna zdanja i vozni park, vidi da se u svakom siromašnom selu oronulih kuća izdigla po jedna nova novcata crkva s pratećim objektima i skupim automobilima, da je u svakom gradu važnije sazidati što veći hram nego renovirati bolnicu i sportski centar. Narod vidi i zna da o sveštenicma koji počine težak zločin nad maloljetnicima crkva ćuti decenijama i pravi se da se ništa ne događa, čak i negira zlostavlja ja za koja svi znaju i za koja postoje jasni dokazi. Narod vidi da se crkva upetljala u sve segmente političkog i društvenog života, čak i tamo gdje im po zakonu ove države to mjesto ne pripada. Narod vidi da crkva ne učestvuje u humanitarnim akcijama za ljiečenje teško bolesnih ljudi, za obnovu škola, nikad ni marku nisu dali za bilo šta od opšteg značaja, a i kad udijele neku bijednu crkavicu nekoj porodici sa više djece kao znak da podstiču rađanje i borbu protiv bijele kuge odmah se slikaju ispod porodične ikone i kandila da bi promovisali svoj biznis. Ovakva crkva ne može i neće nikad biti prava podrška i moralni oslonac ovom jadnom narodu u njihovoj borbi protiv sveopšteg pesimizma, pa makar se sastajali svaki dan u narednih deset godina. Što reše prethodni komentator, zaista smo se umorili od vas. ”